Gerard van Westerloo

Gerard van Westerloo overleden...
herinner je het nog?

een tijd geleden... het ging me om de VN-kleurenbijlage. omdat ik dacht dat ik –wat er
verder ook in mijn leven zou gebeuren- ik in ieder geval in de
journalistenhemel zou worden opgenomen als ik daarin een verhaal zou publiceren.

op de kleine olivetti.
een eindeloos proces.
niet zonder jouw hulp.
uiteindelijk was er
een stapel verkreukeld;
met witte plakkaatverf
gecorrigeerde copij.

ik mocht op gesprek komen.
op de Raamgracht. het was
in de zomer... ik herinner me
geen zenuwen: ik was
destijds een fuck-up.
Gerard van Westerloo had hier
en daar een aantekening, maar
feitelijk kon het zo worden
gepubliceerd. hij was heel erg
aardig; ik kreeg twee keer koffie.

je maakte opwachting
op een zonnig terras.
en toen zijn we gaan drinken.
en van de opwinding helemaal
vergeten daarbij iets te eten.

de treinen waren al weg. verder als Weesp
was niet meer mogelijk. we zien wel...
met de duim omhoog langs de A1.
genoten van het maanlicht; de mist;
elkaar en de koeien.

een sympathiek stel zette ons
in Hilversum thuis af. verzuimd
te vragen naar naam en adres
voor een bedankkaartje.